Ie kent ze wel: die stugge, ietswat ruwe handen die de uwe stevig beetpakt bi-j een handdruk. Als ie ooit een boer de hand geschud hebt, weet u exact wat ik bedoel... die boerenhanden.
En juust, die handen, hebt een verhaal. Ze vertelt woar vølle generaties vandage de dag an veurbi-j goat.
Het lot van het leaven.
Het komm'n en goan van de tiet...
Die handen. Onder de olderen van ons bûnt het die handen die alles wat hier ûm ons hen steet zelf hebt opgebouwd. Handen, die met blote handen werkten. Niet wijkend veur viezigheid of scherpe stukken. Kolde of hitte...
Disse handen wet het, als gin ander, dat ze altiet mott'n deur- en anpakken, ongeacht wat er ook op hun pad kump...
Die handen... Ze knoopt met strotouw alles an mekaar. Vrogger en anno vandage de dag. Van staldeuren tijdens een zommerstorm, van geiten en koeien tût an een niet dichtwillende kofferbakklep van een auto. Woar ie strotouw ziet, doar bûnt disse handen gewest. Het kan dingen verbinden wat iets anders niet lukt....
Die handen. Ze bûnt grof gebouwd en vol eelt, uutgehard en deurleefd. Disse handen kent de tegenslagen van pien en verdriet, ze hebt geleerd deur te goan, koste wat kost. Ze waren erbi-j in tieden van vreugde, blijdschap..
Disse handen hebt het werk oavergedragen an zi-jn eigen jonge handen. En al disse handen samen word veurzien van een prachtig bedri-jf, een familie-bedri-jf...
Hi-j beschermt zi-jn jonge handen met heel zi-jn hart. Als een hen die boavenop haar kuukens zit. Juust die ruwe handen, die wijst terecht noar het verleden. Noar herinneringen uut vroggere tieden. Allemoal stukkies van dat éne, grote verhaal. Een wi-jze les veur die jonge handen die an het begin van een nieuw hoofdstuk stoan. Met beginnende eeltplekjes her en der. Maar nog lang niet deurleefd, uutgewerkt.
Die handen. Ze blieft vastholden en beroeren, zolang hi-j leeft. Ze geeft hem de kracht en onuutputbare energie ûm iedere dag weer op te stoan. Ook als hi-j eenmaal op leeftiet gekomm'n zelf langzaam wat levensgrip begint te verliezen, zult disse handen hem bli-jven sturen en richting geven an al wat komm'n geet....
Disse handen. Ze blieft onuutputtelijk vastholden ûmdat dit zi-jn verbinding met het leaven, zi-jn grond en het erf is. En dan zal er kolde en warmte zijn, natte of juust dreugte. En zal de wind soms noest oaver de harde huid hen bloazen en proberen disse te loaten verdreugen, te loaten barsten. Proberen die handen het zwi-jgen op te leggen. Veur ens en altiet..
Dan kunt er soms die vervelende, stekkende pijntjes wezen. Van diep gebarsten eeltkloven, her en der in en op die handen. Open en bloot dwars deur de huid hen tût an het leaven. Pijnlijk. Hinderlijk wellicht. Maar zekers niet dodelijk. Dan smeert hij in de aovonduren wat verkoelende uierzalf op zi-jn handen, verlicht de felle pijntjes en geeft hij ze de nødige rust zodat ze bi-j het krieken van de dag weer in volle paraatheid gereed stoan ûm de nieuwe dag an te vangen. Dag in, dag uut. Joar in, joar uut. Eeuw in, eeuw uut.
Maar opgeven, dat zult ze nooit. Want disse handen... zi-j vertelt het éne lange leavensverhaal....
GoedGoan & Amen
